เมื่อฉันต้องการเป็นนกอินทรี

When I want to be an eagle.

เมื่อฉันต้องการเป็นนกอินทรี

ทุกๆ คนคงจะทราบกันดีอยู่แล้วว่า นกอินทรีเป็นสัตว์ปีกที่สง่างามที่สุด ยิ่งเวลาสหยายปีกยิ่งดูสง่างามมาก ลองนึกดูสิว่า เวลาที่นกอินทรีบินอยู่บนท้องฟ้าแล้วมีคนเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วรู้สึกยังไง ไม่ว่าจะเป็นความเร็วในการบิน ถึงอาจจะยังสู้เหยี่ยวไม่ได้ แต่เรื่องขนาด กับความสง่างาม ต้องเรียกได้เลยว่า อินทรีนี่ยังไงก็กินขาดจริงๆ

ที่มาเล่าเรื่องราวของนกอินทรี เพราะว่าโดยปกติก็ชื่นชอบนกอินทรีเป็นส่วนตัวอยู่แล้ว นิสัยของนกอินทรีคือ จะไม่ค่อยอยู่รวมกันเป็นฝูง เวลามันบิน มันจะบินได้สูงและไกล ทำให้ดูน่าเกรงขาม และมักจะถูกนำไปใช้เชิงสัญลักษณ์ตามประเทศต่างๆ อย่างเช่น สหรัฐอเมริกา หรือเกาะลังกาวี เป็นต้น

ที่อินทรีถูกนำไปใช้ในเชิงสัญลักษณ์ อาจจะเป็นเพราะว่า วิถีชีวิตของนกอินทรี จะใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรี ท่องไปบนฟ้ากว้าง ไม่มีใครมาหยุดยั้งได้ เหมือนกับจะบอกให้โลกรู้ว่า ฉันคือผู้ที่สามรถกำหนดชะตาชีวิตของตัวเองได้ ฉันคือผู้มีความน่าเกรงขาม ฉันคือผู้เข้มแข็ง ฉันคือผู้สง่างาม และฉันคือผู้ที่จะปกครองแห่งเวหา

และผมมีอีกหนึ่งตัวอย่างของนกอินทรี ตัวอย่างนี้ผมได้มาอีกเว็บไซต์นึงในอินเตอร์เน็ต เวลาที่มันฝึกกำลังจะฝึกบินให้ลูกๆ มัน มันจะเริ่มจากการจิกเอาขนนุ่มๆ และใบไม้ออกจากรัง ตามลำดับจนตาเหลือแต่เศษไม้ที่มีหนามแหลมๆ เพื่อให้ลูกๆ ของมันมีสติอยู่ตลอดเวลา ทำให้ไม่นอนสบายเหมือนเคย และเอาหนามออก เพื่อฝึกกำลังขาให้แข็งแรงขึ้น ต่อมาก็จะมีการเอาสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งหมดออก จนกว่าลูกๆ ของมันจะปรับตัว และอดทนได้ แสดงว่าพร้อมที่จะฝึกบิน

หลังจากนั้นแม่นกอินทรี จะคาบลูกของมัน บินขึ้นไปสู่ท้องฟ้า เพื่อสัมผัสกับบรรยกาศในการบิน หลังจากนั้นก็จะมีการปล่อยให้ลูกนกอินทรีลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ ให้ลูกนกกระพือปีก แต่ก็ไม่ได้ผล จนตัวเองร่วงหล่นใกล้จะถึงพื้น แม่นกอินทรีจึงบินเข้ามารับตัวไว้ และทำอย่างนี้ซ้ำไปซ้ำมา จนกว่าลูกนอินทรีจะสามารถบินพร้อมแม่ของมันได้

และแม่นกอินทรี ก็ได้สอนหลักสูตรต่อไปคือการล่าอาหาร ให้กับลูกๆ ของมัน ให้ลูกของมันสามารถหาอาหารด้วยตนเองได้ แม้ว่าในหลักสูตรการฝึกสอนของแม่นกอินทรี จะมีความยากลำบาก แต่มันก็สอนให้รู้ว่า ทุกๆ อย่างในโลก ไม่ใช่ได้มาโดยง่ายดาย มันผ่านการแลกมาซึ่งความดิ้นรน หยาดเหงื่อ แรงกาย แรงใจ และอาจจะมีน้ำตาบ้างในบางครั้ง จนลูกนกอินทรีตัวน้อยๆ สามารถเติบโตขึ้นได้อย่างสง่างาม ปีกกล้า ขาแข็ง และสามารถออกหากินด้วยตนเองได้ เมื่อถึงเวลานั้นก็เป็นเวลาที่แม่นก กับลูกนกจะต้องแยกทางกัน ทางใครทางมัน เพื่อให้ลูกนกไปสร้างอณาจักรของมันเองต่อไป

แล้วก็จะมาถึงช่วงที่นกอินทรีเติบใหญ่ ในวัย ๔0 ปี มันจะต้องเผชิญกับอุปสรรคอันใหญ่หลวงอีกครั้ง จงอยปากของมันเริ่มงองุ้ม จะจิก จะกินอะไร ก็ทำได้ยาก เช่นเดียวกับเล็บที่ยาว และโค้งงอไม่สามารถจับสัตว์กินเป็นอาหารได้อย่างเก่า อีกทั้งปีกงามก็เกิดขนปกคลุมจนหนาและหนัก ทำการบินแต่ละครั้งเป็นไปด้วยความยากลำบาก ช่วงเวลานี้กินเวลายาวนานถึง ๑๕0 วัน มันมีทางเลือกเพียง ๒ ทางเท่านั้น คือ ปลิดชีวิตตัวเองเสีย หรือรักษาชีวิตให้ดำเนินต่อไป แต่ต้องผ่านบททดสอบที่แสนสาหัสสากรรจ์ หากเลือกหนทางแรก มันเพียงใช้กรงเล็บอันแหลมคมปาดคอตัวเอง ชีวิตที่จะต้องทนทุกข์ทรมานก็จบสิ้นลง แต่หากเลือกหนทางที่สอง มันจะบินขึ้นสู่ภูเขาหินสูงแล้วเคาะจงอยปากของมันกับหินนับร้อย นับพันครั้ง เพื่อให้จงอยปากของมันหลุดออกมา จากนั้นก็ต้องเคาะเล็บของตัวเองที่งองุ้มกับพื้นหินแข็งๆ เพื่อให้เล็บหลุดออกทีละเล็บๆ จนหมดสิ้น ทั้งต้องจิกขนที่หนาเตอะตรงอกและปีก ออกทีละชิ้นๆจนไม่มีเหลือ แน่นอนว่ากระบวนการเหล่านี้คือความเจ็บปวด และความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส แต่ครั้นเวลาผ่านไปจนครบ ๑๕0 วัน รางวัลที่มันจะได้รับก็คือ จงอยปากที่งอกออกมาใหม่สวยงามกว่าเดิม เช่นเดียวกับขนที่สวยงาม และเล็บอันแหลมคมเหมาะแก่การดำรงชีวิต และล่าสัตว์ แต่สิ่งสำคัญคือ มันจะมีชีวิตต่อไปได้อีก ๓0 ปี เป็นชีวิตที่สง่างามและมีเกียรติ ด้วยผ่านบททดสอบอันยิ่งใหญ่ของชีวิตมาได้ มันจะบินขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยปีกที่ทรงพลัง และความมั่นใจมากกว่าเดิม

(เป็นข้อมูลทั้งหมดจากเว็บ http://www.oknation.net/blog/wingslife/2013/08/31/entry-2)

มันทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า คนเรากว่าจะที่เข้มแข็ง กว่าที่จะประสบความสำเร็จ กว่าจะสง่างามเฉิดฉายในสังคมได้ มันต้องผ่านความยากลำบากมานับไม่ถ้วน ขอแค่เราอดทน ผ่านพ้นมันไปให้ได้ สักวันนึงที่เป็นวันที่มีค่า วันแห่งความสำเร็จที่หอมหวานจะมาหาเราเอง
เหมือนนกอินทรี ที่กว่ามันจะบินได้อย่างสง่างามขนาดนี้ มันต้องผ่านการฝึกฝนอย่างหนักซ้ำแล้วซ้ำอีก แม้บางครั้งมันจะเกือบตายจากการบิน แต่มันก็ยังมีแม่นกอินทรี ที่คอยเป็นโค้ช ช่วยในการฝึกบินให้

นี่เป็นอีกหัวข้อหนึ่งที่ผมอยากจะกล่าวถึงที่สุด คือการมีพี่เลี้ยงอยู่เคียงข้างเรา ในการเดินทางสู่ความสำเร็จ ในตอนที่ลูกนกอินทรีกำลังฝึกบิน ก็จะมีแม่นกอินทรีเป็นโค้ชอยู่ใกล้ๆ เสมอ เพื่อฝึกให้ลูกๆ สามารถบินได้อย่างสง่าผ่าเผย ถ้าไม่มีแม่นกอินทรีอยู่เป็นโค้ชให้ ลูกนกอินทรีแต่ละตัวก็จะบินไม่ได้ และก็คงอดตายในที่สุด

และได้ข้อคิดอีกอย่างคือ ความกล้าที่จะลงมือทำ อันนี้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด แม่นกอินทรี ฝึกให้ลูกของมันตัวมีความกล้าที่จะบิน กล้าที่จะออกหาอาหารด้วยตนเอง และทำซ้ำจนเป็นนิสัย แน่นอนว่าในช่วงแรกเราอาจจะมีความกลัวสารพัดที่จะกลัว กลัวจะตก กลัวจะบินไม่ได้ แต่สุดท้ายถ้าไม่ลงมือบินจริงๆ มันก็บินไม่ได้อยู่ดี สู้ฝึกบินจริงๆ ให้บินได้จนเป็นนิสัยไปเลย

มันก็เหมือนกับคนน่ะแหละครับ ในทำธุรกิจ หรือเป็นนักกีฬา หรือจะงานในวงการบันเทิง สิ่งสำคัญ คือโค้ชที่ฝึกให้เราสามารถทำเป็นและมีความเชียวชาญในงานนั้นๆ จนเราสามารถทำด้วยตัวเองได้แล้ว เราถึงออกไปทำเอง และเมื่อเราประสบความสำเร็จ เราต้องมีลืมบุญคุณผู้ที่เป็นโค้ชให้กับเรา โค้ชคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของเรา ถ้าเราไม่มีโค้ช เราก็คงไม่มีวันนี้ที่เราประสบความสำเร็จ และชัยชนะ จงอย่าลืมนะครับ ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ คือการสำนึกในบุญคุณของผู้อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของเราทุกคน



ได้ข้อคิดอีกอย่างคือ บางครั้งชีวิตของเรามันก็ถึงช่วงเวลาที่ต้องตัดสินใจครั้งใหญ่ ที่ต้องตัดสินใจว่าจะอยู่หรือจะไป จะอยู่ต่อไปเพื่อแลกกับความเจ็บปวดทรมาณในระยะเริ่มต้น หรือจะปลิดชีวิตตัวเองทิ้งไปในตอนนั้น มันขึ้นอยู่กับการเลือกของเราจริงๆ 

ชีวิตของนกอินทรี ทำให้เรารู้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีอะไรได้มาฟรี บางครั้งมันก็ต้องแลกกับความเจ็บปวดทรมาณ แลกกับหยาดเหงื่อ แลกกับน้ำตา แต่รางวัลของการแลก มันก็คุ้มค่าที่จะแลกมันมาไม่ใช่หรือ